Charity Fun Run - deelname en blog Marrit

Het hardlopen in de tropen is een crime voor mij. Bij voorkeur loop ik tussen de 15 en 20 graden. Ter vergelijking het volgende. De airco op mijn slaapkamer staat op 25 graden en dat vind ik heerlijk koel. ’s Ochtends is de huiskamer al warmer dan de slaapkamer en die is al koeler vergeleken met de buitenlucht. Ik heb geen idee hoe warm het is als ik rond 7.00 uur ga hardlopen. Maar ik denk dat het richting 30 graden gaat. 

Op een gegeven moment kon ik 5 km lopen in 3 kwartier. Ultrarunner Ian hier zei tegen mij: let niet op snelheid of afstand, maar op een voorgenomen tijdsduur. En wandel rustig een paar minuten tussendoor als het nodig is. 
Toen zag ik de aankondiging van de Charity Fun Run met een keuze uit 5 of 10 km. Een nieuwe uitdaging, de 10 km en eventueel wandelen. In een groep gaat het bij mij meestal beter. 
Het afhalen van een startnummer gaat hetzelfde als elders. Aangezien ik een van de weinige westerse vrouwen was die meedeed vroegen ze of ik met mijn shirt en startnummer op de foto wilde. Geen probleem toch? 

Half 6 in de ochtend gaat de wekker. Fruitsalade als ontbijt en wat over was mee voor na afloop. Runkeeper check, mp3 check, water check, klein handdoekje voor onderweg zweet uit de ogen vegen check. Ok, ik heb alles en kan gaan. 
Bij dit soort evenementen gelden geen verkeers- en parkeerregels. Soms wel een verademing en makkelijk. De warming-up van Barbie heb ik maar overgeslagen. Dan begin ik al oververhit en dat is nu juist mijn probleem. 

Speciaal voor Han een foto in mijn loopgroepshirt. En de man die deze foto maakte wilde daarna een selfie van ons samen. Ook prima. 
Zonsopgang bij de start. 
De start was later dan gepland, dus runkeeper weer opnieuw op startklaar gezet. Hetzelfde met de mp3. 

Het eerste stukje in een lekker sukkeldrafje en binnen de 1e km zag ik al wandelaars. Nou, die 10 km wordt zo toch easypeasy. Tsja, hoogmoed ….. We mochten langs Likas-bay met een file aan de andere kant van de weg, dus uitlaatgassen happen. Pas na 3 km de 1e waterpost. Ik had mij voorgenomen overal te drinken waar mogelijk. 
Opeens gaf mijn mp3 al de 5 km aan, terwijl wij nog niet halverwege de route waren. Shoot, toch langer dan gedacht (dat zou hier zomaar kunnen) of mijn mp3 gaat af op mijn stappen en die klopt niet. Ik was bijna aan het dribbelen. Gelukkig had ik mijn runkeeper op mijn mob, maar die bleef verdacht stil. 


Toch even regelmatig korte stukjes gelopen om mijn hartslag weer onder controle te krijgen en uit mijn eigen flesje een paar slokken water te nemen. Het is met de opgaande zon en vrijwel geen schaduw erg hard werken. 
Wat mij hier opvalt is dat de mensen hier weinig ervaring hebben met duurloop. Ik heb onderweg steeds weer dezelfde mensen ingehaald. Ze komen je voorbij, zijn moe, gaan wandelen en later komen ze je weer voorbij. Er was een jonger meisje die steeds begon te rennen als ik net voorbij haar was. Vooral mannen hebben er moeite mee als je ze inhaalt. Maar op een gegeven moment ook niet meer. 
Wilde voor de laatste halve km een erg lekker deuntje opzetten om er nog even lekker tegen aan te kunnen gaan. Dat opzoeken lukte niet. Waarschijnlijk wegens zweetvingers. Dus zonder muziek de passen verlengen en de laatste 200/300 meter versnellen. Ik kreeg een klein applausje bij de finish. Want vrijwel iedereen gaat in het zicht van de finish wandelen. Dat vond ik ook al zo bijzonder. Wij zouden vlak voor de finish besluiten van, kom op, laatste stukje, gaat lukken. Nee hoor, niet hier.


Toen ik van het parcours afstapte duurde het nog even voor ik besefte dat ik alles weer uit moest zetten. En toen zag ik dat runkeeper niet herstart was en ik de mp3 per ongeluk (geen leesbrilletje he) uitgezet. Het was 8.05 en we startten later dan gepland. Ook heel gebruikelijk hier. Dus ik gok dat ik circa 5 kwartier over 10 km heb gedaan. Voor mij hier een hele prestatie. In een sauna zweet ik minder en minder lang door. Doe mij maar een halve marathon in een koel land.

Zie voor meer belevenissen van Marrit haar blog: http://www.marritoppad.nl