Een aantal weken geleden meldden we ons in een vlaag van verstandverbijstering aan voor een trail in Doorwerth. Het leek ons wel een leuke voorbereiding voor de Vuurtorentrail die we gaan doen in maart op Ameland, en zonder ons echt in de loop verdiept te hebben besloten Wanda, Heidi, Linda, Martine, Agnes en ik mee te doen.
Op de loopgroep hoorden we dat Anneke en Truus ook gingen, en dat er een aantal gegadigden waren die net te laat waren, want de loop was snel vol. In de week voor de loop staken toch wat twijfels de kop op; een ervaren trailloper vertelde dat dit wel een héél zware trail was…de afstand bleek op de site niet 12 maar 13, 2 te zijn (toch een subtiel verschil;-)), en niet iedereen voelde zich even fit en getraind. Waar waren we aan begonnen? Twee dagen voor de trail besloot Linda om het er toch niet op te gokken met haar knieblessure, maar Jo-anne wilde haar plaats graag innemen.
Zo vertrokken we op zondagochtend 13 december met twee auto’s richting Doorwerth. Best spannend, want wat stond ons eigenlijk te wachten? De start was bij de tennisvereniging en daar was het al een gezellige drukte toen we aankwamen. Nu begreep ik een beetje waarom het de X-Bionic Stuwwaltrail heet; moest je misschien een soort bionische mens zijn voor deze tak van sport? We werden namelijk omringd door erg fit ogende, strakke bikkels met speciale outfits, trailschoenen en rugzakjes met drinksystemen die wij alleen van plaatjes kenden.
We voelden ons een beetje alsof we hier niet helemaal thuis hoorden en elk moment door de mand konden vallen. Natuurlijk moesten we nog allemaal plassen, maar daar dacht iedereen hetzelfde over dus de rijen bij de toiletten waren lang en zo te ruiken waren er meer mensen die het best spannend vonden, zo’n trail. Tja…maar ff overheen zetten, er moest toch geplast worden. Een paar dames keken ons met grote ogen aan toen we vertelden dat we de loop op onze gewone loopschoenen gingen doen. Dan heb je er hopelijk wel een goed profiel onder? Jo-anne en ik tilden onze schoenen op…eh…nee dus. Nou ja, we zouden wel zien! We hadden er in elk geval zin in! Iedereen had ons de afgelopen weken geadviseerd om rustig te starten en vooral te genieten, dus dat waren we van plan. Het was prachtig loopweer, alleen zou het wel nat zijn in het bos, want het had de laatste dagen erg veel geregend…
De lopers van de 20km gingen eerst van start en na een kwartier de groep die de ruim 13 zou gaan afleggen. (Jo-anne en Wanda moesten al weer plassen, misten daardoor bijna de start en konden vanuit de WC zo het parcours op rennen). In het begin was het vooral veel modder maar nog niet zoveel stijgen en dalen.
Valt best mee, dacht ik nog, tot we een heel lang stuk over gras met modder moesten overbruggen. In de verte zag ik de lopers voor ons afbuigen naar een dijk, gelukkig dacht ik, helaas bleek dit ook gras te zijn. We passeerden het mooie kasteel van Doorwerth en doken het bos in. Toen begon het stijgen… We hadden wat geoefend in de Heuveltjes, maar dat zijn met recht HeuvelTJES besef ik nu. De heuvels in Doorwerth waren minstens 4 keer zo hoog en veel steiler. Zo steil dat de meeste lopers wandelend naar boven gingen, later in de loop meer kruipend trouwens. Ik liep samen op met Heidi, en met de eerste heuvels dachten we nog: waarom gaan ze wandelen, dit houdt de hele boel op, want het was zo smal dat we er niet langs konden. Later probeerden we niet eens meer rennend naar boven te komen, en waren we blij als we het wandelend redden. Soms was het zo glad dat het echt klauteren was, en omlaag ging soms het best zittend op je schoenen, al glijdend. We zagen een man die z’n schoen verloor in de modder, mensen die zich vastgrepen aan takken, maar het was een wonder dat er in dit gladde bos met zoveel hoogteverschil niet meer mensen onderuit gingen! Grappig was dat we in het begin de modder ontweken door netjes de kantjes op te zoeken, na een tijdje maakte het ons niks meer uit en gingen we er dwars doorheen, soms tot onze enkels in de zwarte drab. (waarom had ik witte sokken aangedaan?). Iedereen om ons heen zat tot z’n kont onder de modderspatten, dus zo zouden we er zelf ook wel uitzien. Onderaan een trap die een helling op ging stond een bordje met “Stairway to hell”. Dat beloofde niet veel goeds! En dat klopte wel aardig, wat was dit afzien!
Na 9,5 km zou er een drinkstop zijn, maar wat duurde dat lang! Net toen ik aan een medeloper vroeg waar nu eindelijk die stop zou zijn, belandden we op een open plek met ketels met bouillon boven vuurtjes, bekertjes sportdrank, water en kerstchocolaatjes. Omdat er op de site stond dat het een bekervrije trail was, had ik een kartonnen beker uit de kantine plat gedrukt en in mn zak gestopt. Ik trok hem weer in model en hij bleek nog waterdicht te zijn! Heerlijk om iets zouts en warms te drinken! Na 10 km zouden het zwaarste gehad hebben, en dat klopte wel aardig. Nog een paar pittige klimmetjes en toen afdalen en het laatste stukje verhard naar de tennisclub terug.
Ik moet zeggen dat ik het ook wel aardig zat was! Met mijn schoenen die drie keer zo zwaar waren door de modder of gewoon zo aanvoelden liep het steeds moeilijker. Na de finish wachtten er erwtensoep, broodjes worst en vegaburgers op ons. Voor de liefhebbers was er een alcoholvrij biertje. We hadden het volbracht! Wat waren we trots op onszelf! Over 1 ding waren we het eens: wat was het zwaaaar!! Anneke vertelde dat de trail op Ameland veel makkelijker was, dus dat is een goed vooruitzicht. Wat dat betreft hadden we ze beter andersom kunnen lopen! Onze eerste trailervaring smaakte naar meer, dus we doken meteen in de folders met andere lopen van MudSweat Trails die we kregen. Ondertussen keken we naar alle vieze mensen die er rond liepen, je kon meteen aan de schoenen en benen zien wie er mee gelopen had;-). Ik vond het leuk om te zien dat dit weer echt een apart wereldje is binnen de hardloopwereld.
Bij het naar huis gaan spoten we met de tuinspuit onze schoenen schoon en al soppend liepen we terug naar de auto. Een douche was nu wel erg welkom!
Voldaan reden we naar huis, napratend over wat nou precies de zwaarste stukken waren en wat er lekker ging. Een trail is eigenlijk net een bevalling; na afloop denk je: was het nou echt zo erg? Viel best mee….
Groetjes, Aafke